Żniwo wielkie

https://www.youtube.com/watch?v=wqB633UeL3A

Wersja I


przeorane serce
skiby ułożone jak pod sznurek
brony
rozprawiły się z grudami

zasiew
pogoda sprzyjała
i ptaków nie było

każde naręcze pokosu
ściskane powrósłem historii a formowane
w zgrabne snopki przyszłości przypomina co się działo na tej ziemi

postawione kopki
przekazują sobie znak pokoju
a my ?


Wersja II


Płaczę, tylko nie wiem, czy dlatego, że koleżanki już nad morzem, czy dlatego, że przysłały kartkę ze współczuciem. Ja u dziadków na żniwach. Kosy wyklepane. Zboże. Plon. Ziemia odetchnęła. Wykonała zadanie. Idę za kosiarzem. Nachylam się nad ziemią. Naręcza zebranego pokosu nie ciążą. A może to przez ten oddech skracający odległość miedzy nami a tymi co byli. Wstydliwy bo patetyczny pot i krew, z moimi łzami, dyskretnie w ściernisku schowane. Każdy snopek nie za gruby i nie za cienki, jak cząstka kolejnych wieków; jak ofiara za kogoś zamknięta powrósłem. A może to przez moje problemy. Czy zdam egzamin poprawkowy z historii ? Przy układaniu kopek wydaje się to mniej istotne; czapkosnopki nałożone, niczym czapki niewidki. Dziadek błogosławi znakiem krzyża. Równe rzędy błogosławią ciszę. Płaczę. Nad koleżankami. Nie rozumieją, dlaczego ja - zamiast kombajnu. Życzę im słońca. Jutra bezchmurnego z niebem bez nalotów . Niosę w sobie nowy zasiew.

autor

Mms

Napisany: 2016-07-19 Dodano: 2016-07-19 05:49:36

Ten wiersz przeczytano 2912 razy

Oddanych głosów: 62

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie