Znów powracam myślą nietrwałą

Jesteś mieszkańcem ziemi, a uczysz się od obłoków. Swojej niepewnej nadzieji, ulotnej jak pory roku R. Krynicki

Znów powracam myślą nietrwałą
w przystań ramion, które sercu bliskie
przez nie kołysany jak przez las obłoków
zasłuchuję się w cisze szczerozłotych iskier

wzrok wpatruję w podniebne korowody srebrne
dostrzegam ich piękno w wieczorze zaspanym
niespokojne gwiazdy tulą w nim swe wdzięki
wraz z obłokiem nieświadomie przez noc pojmanie

krawędziami traw gęstych porozsiewa sny
nim wzniesiony nad horyzont swym blaskiem zakwitnie
przyozdobi w pocałunki moje myśli płonące
i zawierzy na wieki ust znajomych modlitwie

autor

frustrat

Napisany: 2007-03-12 Dodano: 2007-03-17 17:00:25

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie