Zwyczajna bieda

Gdy w słońcu patrzysz na miasto Widzisz ruch, gwar i ludzi upchanych ciasno. Gdy patrzysz na ludzi widać uśmiech, szczęście ale i rozpacz podpartą bólem i otępiały wzrok...

Idąc wymęczony wolińską ulicą,
Patrzę ludziom w oczy tym, co to się smucą.
Idą tak przed siebie, w wystawy zerkają,
Niby coś kupują, tylko przebierają.

To by się przydało, to by dziecku kupić,
Nawet niezbyt drogie – trzeba ciuszek zwrócić.
Patrzę jak się męczą, jak wciąż przeliczają,
Na nic już nie starczy, mało kasy mają.

Dziecko się przymila – mamo kup mi loda! –
Nie moje kochanie, kupię bochen chleba,
Kostkę margaryny i serek topiony,
Może rybek tata przyniósł nałowionych?

Dziecko to rozumie, tylko łezki łyka
Patrząc jak kolega lodem się opycha.
Już nawet nie płacze, wie, że ich rodzina,
Gdy braknie zasiłku, głodem dzień zaczyna.

Czasem od piekarni stary chleb dostaną,
Trafi też się bułka, w rzeźni kość dorzucą.
Kiedyś pracę mieli, dziś tylko wspomnienie,
Nikt się nie przejmuje biednym – toż to lenie.

Pracy tu nie znajdziesz, choćby i ze świecą,
Kto odwagą błysnął, jest już za granicą.
Ustrój się odmienił, wolność gospodarcza,
Piękne to jest hasło, gdy masz coś do garnka.

Sprawy w swoje ręce bierz teraz narodzie,
A jak ci nie wyjdzie zdychaj sobie w głodzie.
Politycy trzeszczą z lewa i ci z prawa,
Że dobrobyt będzie – teraz jest zabawa.

Przysiadam na murku, lecę w przyszłość myślą.
Widzę starych ludzi, co błądzą ulicą
Bez emerytury, bez środków do życia.
Grzebią coś w śmietnikach, znikła wola bycia.

Dla tych co na wszystko mają najlepszą receptę, także na życie.

autor

stary

Dodano: 2006-08-20 11:49:17

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie