Życie
Ludzka samotność sztandar na wietrze
Zimno głaszczące promienie słońca
Pod powiekami bije wciąż serce
By się raz jeszcze w życiu rozkochać.
Mówią mędrcy o życiu wiecznym
Duszy i poziomach świadomości
Czy rozsądne jest uciekać od siebie
Bać się poznawać najpierw swe oczy?
Dla ludzi samotność to ciężka kara
Co to nie łączy się z przeznaczeniem
Jednak prawda jest jak świat stara
Wielu z nas musi odnaleźć pierw siebie
Jesteśmy puzzlami jednego świata
Rozsypanymi na płaszczyźnie czasu
Każdy do miejsca swego zmierza
Choć nie wie gdzie i jak dojść.
Czerpmy więc radość z każdej minuty
Życie to grona na wino wieczne
Nie traćmy czasu na puste smęty
Kto wie ile zostało go jeszcze...
autor
IvyMatis
Dodano: 2012-06-10 10:08:12
Ten wiersz przeczytano 441 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
no własnie kto wie ile go jeszcze zostało..zatem każda
chwila jest cenna
Bardzo mi się podoba. W wierszu zawarte jest wiele
prawdy.W trzeciej zwrotce uważam że nie "pierw"nie
jest potrzebne.
Bardzo piękny, refleksyjny wiersz+++++
Pozdrawiam cieplutko:))
właśnie, kto wie... masz rację, to nie samotność jest
problemem, tylko brak akceptacji siebie i
bezczynność... :-)
Dobre przesłanie wiersza.Pozdrawiam:)
Hmm akurat mam taki dzień pod ten utwór... Każdy jest
świadom tego wszystkiego co zostało przedstawione w
wierszu, jednak rzadko potrafimy to wdrożyć w swoje
życie... Ładny wiersz, ciepły i refleksyjny. :)
Bierzmy garściami
to i tak mało
to co za nami
by nie bolało...+
Pozdrawiam.
I tylko podpisać się pod każdym słowem:))
Masz rację.Nie tracmy czasu na puste smęty.Czas tak
szybko płynie .Warto wykozystać go pięknie.Pozdrawiam
serdecznie.
No wlasnie kto wie ile zostalo nam jeszcze.Bardzo
prawdziwy wiersz.Pozdrawiam cieplutko:)