Co jest miłością?

Czy jest to może ludzka namiętność,
gdzie miło spędza się czas we dwoje?
Wtedy fizjologiczne skoki hormonalne
i fizyczna wtedy pożądania gotowość?
A może to wszystko plus akt zbliżenia?

Dlaczego więc w tle tyle gwałtowności
braku litości, subtelności i wrażliwości?
Sprzedania siebie za coś, może i za kasę,
dla swej rozrywki, żądzy i wykorzystania,
bez pytania, zgody, bez godności honoru.

Pewnie można by pięknie i zmysłowo,
w poczuciu pokoju i bezpieczeństwa.
Bez zbędnego poczucia skrzywdzenia
i niepewności co przyniesie przyszłość,
z odpowiedzialnością i jakąś ufnością.

Czy to może emocje i uczucia do dziecka,
także rodziców, rodzeństwa i przyjaciół?
Może to też miłosierdzie i szczera litość?
Empatia i słabych się zaopiekowanie?
Bezinteresowna pomoc potrzebującym?

Czy uosobienie Istoty Boga jest Miłością,
jest wszech dobrocią i bezwarunkową?
Ukochani jesteśmy w swojej ułomności,
a nasza moc w słabości się doskonali.
Bez tej Miłości Boga jakże niemożliwa.

Miłość mylona jest często z namiętnością.
Jakże nazbyt łatwo i też także bezmyślnie,
w nierozumieniu, błędnych przekonaniach,
poglądach sprzecznych i nieuzasadnionych,
w naiwności wiary, że to nie ma znaczenia.

23.01.2024 r. godz. 20:22

Elizabeth

Hymn o miłości
1 Kor 13,4-13

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje, (nie jest) jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś (zobaczymy) twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość.

autor

Eliza Beth

Napisany: 2024-01-23 Dodano: 2024-01-29 09:39:29

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie