Amfibie

Im.

Groźne i czarne, monumentalne olbrzymy,
wolno po niebie płyną niczym amfibie.
Ciężkie od deszczu są dzisiaj chmury.
Patrz tam puszczyk bez skrzydeł do lotu się wzbija, wzrokiem zmierza w góry,
dumny i mądry, niepomny swego upadku.
Jeszcze raz zazdrośnie w okna zagląda,
tam gdzie od frontu stopnie na portyk prowadzą, kolumny strzegą wejścia.
Jeszcze raz chcą spić nektar życia.
Szarpie się on wciąż, o drzwi framugi obija,
nic, tylko kłęby kurzu wzbija.
Tam na wprost, wzrok ku sali prowadzi,
gdzie kominek zdobiony barwnym kamieniem stoi.
Jutro słońce będzie się przechadzać wolno
po szarych już ścianach,
cienie zostawi, promieniem je ozdobi.
A teraz jak czas ociera się lekko,
jakby lata świetności i śmiech ciszy pragnął zagłuszyć.
Musi przecież zrozumieć, tu i teraz,
wśród spadających liści,
że ta miłość się nie ziści.
Nikt jeszcze świata nie odczarował,
czasu nie zatrzymał.
I choćby chciał melodię na trio zagrać,
na niepojętym instrumencie,
że marzeniem może tylko zostać,
panteistycznym widzeniem.
Czas już nie kusi, nie miesza w głowie,
krok po kroku dopełni się to co jest nieznane.
O co mu chodzi, to każdy się dowie.
Dziś jest amfibią płynącą po niebie,
ona wspomnienia jak wiatr porozrzuca,
w popiół zamieni.
Zabierze wszystko, by nic nie zostawić.

https://youtu.be/izsjRpcgfmk

autor

Annna2

Napisany: 2020-11-01 Dodano: 2020-11-01 07:34:59

Ten wiersz przeczytano 1862 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie