Amor śpiewa a wiatr się śmieje...

Wiosenne niebo przypominało paletę malarza.
Pełną różu, fioletu, czerwieni, zieleni, złota i wszystkich odcieni błękitu.
Ogród już nie był smutny, bo doczekał się
barw wiosny i dźwięków śpiewających ptaków.

Bezlistne jeszcze pędy winorośli, krótko przycięte, wyglądały niczym
czarodziejskie różdżki.
Strumyk raźno szumiał, jakby opowiadał o tym
co się tu dzieje. A działo się dużo.

Wokół niego zakwitły tojady i fiołki,
całe dywany stokrotek. Natura odradzała się z wielką mocą. To co stare musiało odejść.
Pojawiły się młodziutkie pąki,
drzewa zaczynały się zielenić.

Wiosna niosła ze sobą nadzieję,
dodając jej skrzydeł.
Niestety, nieraz trwało to chwilę,
by za chwilę popaść w rozpacz.
Gdy się pojawiał dreszcz podniecenia sprawiał, że uginały się pod nią kolana.

A on rozkoszował się zapachem jej bujnych włosów, napiętymi mięśniami jej pośladków pod swoją dłonią.
Wodził opuszkami palców po małżowinach usznych, kościach policzkowych,
potem zsuwał dłonie w dół
do piersi. Bardzo jej pragnął…

Ona, nie ociągając się dłużej,
przyjęła go w siebie mocno, do końca.
Cdn.
Tessa50

Tylko kochając i będąc kochanym, można
Odnaleźć w życiu własną drogę.
Paul Cook
https://www.youtube.com/watch?v=tDA3J8p2K8Q

autor

Tessa50

Napisany: 2021-04-20 Dodano: 2022-04-20 10:57:02

Ten wiersz przeczytano 1270 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie