ANIOŁY UPADŁE

gdy ciągłość dnia przerywasz tylko zmysłu drgnieniem
zapalasz lonty aby istnieć pożogą to w popiele piękno
spalasz po drodze dusze uskrzydlone na moment kapryśnie
by pióra swoje wzniecić co w dymu wietrze jak żywioł pozorny
trzyma się w ryzach dzięki uprawie tworzenia obrazów słów co nęcą

to szaleństwo igrania z ogniem jak wulkan co grzmi aby lawę oddać
to tylko płochość i maleńkość serca co kochać nie umie tylko ego
dusze białe lotne w błękitu kolor zapatrzone niewinne
fruwać wzlecieć pragną i zauroczone piersi im puchną od podniet

rwą na strzępy życie jego treść bo wyzwaniem jest we krwi tlen
którego łakną ponad wszystko wolności i zrywają więzy bezpieczne
któregoś dnia jednak okulary różowe oszustw spadną
i wtedy runą anioły upadłe w przepaść którą same zgotowały

przyjdzie taki dzień...
gdy ludzie zaczną kochać prawdę
z przenikania dusz dobro i ciał iskra
wyzwolą odwagę w mądrości i się zrzeszą w tolerancji
aby już nigdy!
złudy nie kradły człowieczych skrzydeł
i w ramiona śmierci mrokiem zapędzać





UŁ


Dzięki:) Stell zmieniłam na nadzieję

napisany Łódź,29.05.2009 ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2009-05-29 11:03:35

Ten wiersz przeczytano 1086 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Toniczny Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie