Ars poetica
Ile razy od ludzi to słyszę:
- Tak już dzisiaj wierszy się nie pisze,
Kto do rytmu, rymów myśl nagina,
Nie poeta jest, a kataryniarz.
Jak tłumaczyć mam, że wiersz czasami
Szumi w lesie, wije się ścieżkami,
Jak mgła sina po łąkach się snuje,
A ja tylko te wiersze spisuję?
Że gdy gwiazdy na niebie mrugają
Z nieba wiersze na ziemię spływają,
A jeżeli zza chmur błyśnie pełnia,
To już wiersz mnie po prostu przepełnia?
Kto uwierzy mi, że wiersze biegną
Z dali do mnie, jak fala do brzegu
I że dają mi piękno odnaleźć,
Tam, gdzie się go nie spodziewam wcale?
Kto pomyśli, że wiersze są w drzewach?
Gdy w las wejdę, że wiersz mnie owiewa,
Ja go tylko spisuję, jak umiem,
By mu nie dać zaginąć w drzew szumie.
Śpiewaj wierszu w wietrze, w ciszy
polnej,
Ja spisuję ciebie nieudolnie.
Śpiewaj wierszu, śpiewaj wciąż na nowo,
Nie daj tracić kolorytu słowom,
Nie zamilknij, nie giń gdzieś w oddali
Tyle musisz tu jeszcze ocalić!
Komentarze (25)
Witaj,
wyrwałeś mi z ust, zszarpałeś duszę ...
Już komentować nie muszę?
Miłego tygodnia buntowniku.
Serdecznie pozdrawiam.
Bardzo fajnie napisane pozdrawiam
nie każdy umie pięknie rymować i jeszcze swe myśli w
te wiersze chować,,,pozdrawiam:)
Rymy dla mnie to podstawa , dobrze że to napisałeś.
Pozdrawiam
rymowanie to sztuka
Wiersze to życie pisze raczej,
a ja jak umiem tak je tłumaczę!
Pozdrawiam!
wszak każda pliszka swoje wiersze chwali
a wiatr jak szumiał tak szumi w oddali
Optymistyczny, piękny wiersz.
Płynie jak statek po niezmąconej fali.Brawo.
Dobrego dnia Jastrz:)
Klasyka zawsze w modzie, takie jest moje zdanie.
Lepsze rymy nizli silace sie na oryginalnosc teksty z
pretendencja do miana "wiersz"...
bratnią duszą mi jesteś Michale :)