ballada o białej sukience

/popr./

vittorio musiał kochać brzmienie kropel deszczu
rozpryskujących senność o parapet nocy
skoro czardaszem dźwięczą, włosiem smyczka trzeszczą
swoją muzyką łzawą próbując przemoczyć

na wskroś półnagie drzewa i ławkę pod bukiem
od tylu dni już pustą. zawsze tu siadali
ona w białej sukience - jej ciało drobniutkie
i kontrastowo duży on - w koszuli czarnej

kiedy już limit wzruszeń przechodniom rozdali
ona, w białej sukience, odkładała skrzypce
a on, w koszuli czarnej, chował niesprzedane
dzisiaj, nagrane fartem, płyty. i przeliczał

wyjęte z kapelusza drobne – czasem nawet
na wino, do kolacji, czerwone starczało...
on zawsze wstawał pierwszy i ramię podawał
szarmancko, swojej damie ubranej na biało

a z każdym dniem iskierek mniej było w jej oczach
i sił, by skrzypce unieść na wychudłe ramię,
grał sam i wieczorami uśmiech jej przynosił -
kolacji kęs jedyny, co w gardle nie dławił

aż zgasła bladym świtem iskierka ostatnia
przez uchylone okno wpadł wiatr w biel sukienki
na brzegu łóżka postać montiego przysiadła
pożegnać ją czardaszem. deszcz o szyby bębnił

czasem przychodzi tutaj - on w koszuli czarnej
z nadzieją, że sukienkę białą na ławeczce
odnajdzie. jednak tylko w drzewach pochowane
czardasza nuty dźwięczą srebrnym, zimnym deszczem

autor

zorianna

Napisany: 2008-11-07 Dodano: 2008-11-08 14:02:06

Ten wiersz przeczytano 1562 razy

Oddanych głosów: 55

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie