Bez pianisty
Czarno-biała klawiatura
bezgłośnie wybrzmiewa
niekończącą się
pieśnią smutku
cóż serce
ono z czasem
zabliźni się
złamana dusza
z jednym czarnym
uniesionym skrzydłem
już nie wzleci
-33-
autor
Kri
Dodano: 2024-04-22 00:52:38
Ten wiersz przeczytano 680 razy
Oddanych głosów: 34
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (32)
Wiersz poruszający temat utraconej muzyki duszy, gdzie
opuszczona klawiatura symbolizuje stracone emocje i
marzenia, a złamana dusza przypomina o trudnościach
życia, które czasem pozostawiają trwałe blizny, pomimo
nadziei na uzdrowienie i odnalezienie wewnętrznego
spokoju.
(+)
Wymowna, poruszająca serce refleksja, wraz z puentą,
pozdrawiam ciepło.