Bezsilność poety

Wszystkim ludziom, którzy próbują "coś" tworzyć, ale czasem opadają z sił.

Wiersz napisać wcale nie jest tak łatwo.
Stworzyć wielki utwór to dopiero wyczyn.
Nawet, gdy przyświeca idea, a w tunelu płonie światło,
To kolejne podejścia często spełzają na niczym.

Człowiek więzi w sobie miliony przemyśleń,
W końcu bierze kartkę, długopis i zaczyna bazgrolić.
Lecz nie jest w stanie samego siebie określić ściślej
I własnych uczuć z własnego więzienia wyzwolić.

Tłamsi je w sobie do granic możliwości,
Porzuca kartkę i długopis, lekko zawiedziony.
Zbroi się w kolejną dawkę wytrwałości,
Znów wewnętrznie, wśród myśli zagubiony.

Śmieszną historią okazuje się być natchnienie.
Wena poetycka, która wprowadza w trans tworzenia.
Rzekomo gdzieś jest, lecz tak naprawdę nie istnieje,
A człowiek nadal ucieka do niej w swych marzeniach.

Człowiek chce pisać jak wielcy, znani autorzy.
Chce tworzyć znakomite wiersze, sonety, poematy.
Lecz w końcu ogarnia go bezsilność i sen zaczyna morzyć.
Ostatecznie porzuca niejasne i trudne, poetyckie tematy.

autor

Catcher1813

Napisany: 2014-11-15 Dodano: 2014-11-15 14:48:46

Ten wiersz przeczytano 1357 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie