w biegu...

"Tak chciałem Cię zachować
- pod ochronnym baldachimem...
- mimo wiersza
poświęconego zabójcom Księdza.*

Tak rzadko – chciałem
abyś dźwigał
swój krzyż."

i On mnie wyzwolił...
od jarzma, popiołu
i śmierci.

Umierałem – bardzo...

i On – umierał
we łzach
- jak człowiek...

-Jak ten – najlepszy z najlepszych i - najpiękniejszy...
- jedynie za to.

I – On mnie wyzwolił.
i Ojców moich,
którzy wyszli z getta,
oczyścił
z insektów - "nabytych" przez sielecką Armię,
pokazał ocalenie: grozę i śmierć -
w "Dymach
nad Birkenau",
odbudował Warszawę i Berlin
- postawił Wrocław
- i dał - Ojcom mym – odpoczynek.

I to On mnie uwolnił...

Od więźniów, podłości i piekła...
(- które było w nas)
od czerwonych "zakonów" zła...
- od sowieckiego zakonu... ("prawa")
którego obłęd miał trwać – tysiąc lat
- lub... - do zagłady...(- nuklearnej) - zaglady... - karmionej wcześniej
krwią zabitych,
podłością naszą – skazanych,
obojętnością myśli... (niewiedzą),
bezprawiem eksperymentów – na "zaginionych"
- przemocą "wyzwolenia".

Bóg!.. – jednak Bóg! - uwolnił mnie...
- od samego mnie -układanego na oskarżyciela i sędziego katów (od pociągania za spust)
- od mojego oprawcy - bezimiennego, esbeckiego "proletariatu" ,
ktorego prawdziwy Proletariat - ich samych i nasze dzieło - czcić miałem – i szanować
jak sie katom od ofiar należy..

- do śmierci.

(Ten tłum - esbecki tłum
"zroszony" - krwią "igrzysk"
zapewne...
- byłby strzelał.)

Pielęgnując - życie
zapierałem się wolności.

Nie wiedziałem,
że zapieram się - samego siebie.

- więc On – umierał...

(Każdego dnia
za kazdego (- i każdą) z nas.)
- Umierał - bardzo... - jak człowiek...
- i cierpiał.

Aż - zapłakał
(- tak! - zapłakałem i ja
- po raz pierwszy...)
i każdy z nas:
Ojcze! - czemuś mnie opuścił?!

i... - spod trzeciego dna (z piekła)
- trzeciego dnia – wyszedł... - zmartwychwstał... - A było to...
- w Niedzielę,
czyniąc w ten sposób - "Dzień Święty"...
- radością o poranku, a kościelne dzwony
przypominaniem
naszej – bardzo naszej wiosny,
o pięknej kobiecej twarzy
i przypominanem ludzkiego oblicza
i blasku - Pana.

"Nie zapominaj!.. - choćbym
dał ci nawet...
- zapomnienie "twojego krzyża".

Pamiętaj!.. - że zielenią - masz
porastać pustynię,
tak, aby się stała oazą rzeczywistości
- życiem.

Obiecaj!.. - że zraszać będziesz
(– wrażliwością)
ziarnko – po ziarnku
jej piach
pielęgnując chleby...
- Chwałę i Radość Pana".


Zapraszaj... (mnie) - każdego dnia
do siebie... (- najmniejszego z Kościołów)
do przywitania
- z czystością dłoni - czystością serca.


( To On mnie wyzwolił...
- jednak - to ja
- powinienem w Prawdę - uwierzyć... - chociaż - On - wciąż dozwala
na dotykanie rany... - choć - jaka jest - kazdy widzi - więc - wie:
kazda rana - kazdego z nas - boli.

Ocalił mnie od smierci, cierpienia - i-zwierzęcego lęku,
który - unosił się jak dym
nad - moim - we mnie - Birkenau.

Za ulgę w chorobie i przywracanie życiu - dziękuję Ci Panie.)

19.03.2017 r.

* - Błogosławionego "księdza Jerzego" – Popiełuszki.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2013-03-19 Dodano: 2017-03-19 13:26:23

Ten wiersz przeczytano 1367 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie