Czas na brewiarz...
Czas odmówić stary brewiarz,
pora modłów za swe grzechy,
niech modlitwa mnie odnowi...
i odsunie świat uciechy.
Kiedyś zacny ja chłopina,
o modlitwie nie myślałem,
teraz jednak siebie pytam...
co właściwie sam zyskałem.
Zapomniałem słów modlitwy,
coraz częściej sam układam,
lecz to weszło jakoś w nawyk...
że czasami przez sen gadam.
Skory błagać przebaczenia,
pędzę śladem moich myśli,
do kościoła ciągle chodzę...
to też pewne mam korzyści.
Dam ja na mszę za przemianę,
przecież prawy ze mnie człowiek,
też zapraszam wszystkich razem...
tam gdzie stado błędnych owiec.
Tych owieczek pójdą rzesze,
niech im prawość towarzyszy,
zgoda wtenczas pozostanie...
gdyż sumienie dobrze słyszy.
Sam poczujesz się szczęśliwszy,
ze sumieniem będziesz w zgodzie,
zgodnie z prawdą kółko zakreśl...
gdyż sam żyjesz w tym narodzie.
Wiersz ten to modlitwa o rzetelne wybory, aby nikt nie musiał później obciążać swego sumienia.
Henio
Komentarze (16)
Jest czas siania i czas zbierania. To co kiedyś ktoś
zasiał w naszą duszę przy odpowiednim nastawieniu
zawsze wykiełkuje. A brewiarz to mi się kojarzy z
księdzem, który odmawia go nie dlatego, że przyszedł
na niego czas, ale żeby nie mieć czasu na coś dla
niego nieodpowiedniego.
A tak w ogóle całe życie zbieramy to i owo, ale
najważniejsza podobno jest ostatnia chwila życia,
wtedy mamy zadecydować, co wybieramy. I w tej
ostatniej chwili czas się zatrzymuje i na naszym
koncie są nasze modlitwy, modlitwy innych za nas, msze
za nas przeszłe i przyszłe (bo czasu jako takiego już
tam nie ma), więc warto pomyśleć o tym czy ktoś za nas
kiedyś się pomodli, niekoniecznie westchnie, ale
pomodli z myślą o tym konkretnym momencie.