Epitafium dla Remiego

Tak pusto, smutno odkąd ciebie nie ma,
żałobna cisza - jakby głuchoniema
w łzawej kapocie - na wyrost, za długiej
krąży wokoło razem z bratem smutkiem.

Dni płyną wolno, niczym po kądzieli
boleść, z nostalgią w sercu wciąż się ścieli.
Gdzie mam cię szukać, w której stronie świata?
Tu tylko żałość ze smutkiem się brata!

Zasnęły wiersze w duecie pisane.
Już nie ożywi ich pogodny ranek.
Zastygło pióro w pół drogi do nieba,
zamarły słowa - odkąd ciebie nie ma.

Nie napiszemy nigdy więcej miły,
wspólnych sonetów - co serca cieszyły.
Nie wyśpiewamy już wierszem miłości,
ból i nostalgia bezpańsko się gości.

Ty, tam na błoniach, w błękitnej krainie
niczym Petrarka we sławetnym Rzymie
piszesz poema, niebiańskie sonety,
rymem szafujesz, zachwycając świętych.

Spoglądam w niebo - widzę twoje oczy,
znowu poranek barwny, przeuroczy...
Widzę cię wszędzie, czytam twoje wiersze
jak ty, kochanie perły drogocenne.

W wersach wciąż żyjesz szczęśliwy, radosny.
Wierszem opiewasz potęgę miłości.
Jako poeta nigdy nie umierasz,
twoja poezja to wieczny poemat...


Ty-y. dn. 05.11.2022 r.

//wanda w./ -- Wanda Maria Wakulicz//

autor

wandaw

Napisany: 2022-11-05 Dodano: 2022-11-07 22:09:58

Ten wiersz przeczytano 1542 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Konkurs

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie