Gorzkie przemijanie... (protest)

Jako wierszowany komentarz do wiersza "Gorzkie przemijanie" - poety o nicku "wrobel"

Ja nie zgadzam się z tą tezą…
bowiem ciągle kocham gwiazdy,
szept jeziora w trzcinach latem.
Ciepło wróżę słowem każdym…

A że piętno odciśnięte
mam na twarzy i na dłoniach?
Czyż to zmartwień jest powodem,
jeśli nie brakuje zdrowia?

Wiem, ach, wiem, że wszystko płynie.
Życie w miejscu też nie stoi.
Ważne jednak, co jest w sercu,
- co w nim dwoi się i troi.

Niech pomnaża się w nim słońce,
głos słowika… (tak, ten z maja),
pachnie słodko kwiat nadziei,
cichą mądrość tkać pozwala.

Ileż pośpiech ran nam zadał,
chwil nie wstrzymał strażnik czasu,
nikt nam nie ułatwiał drogi
i nie mówił: „ciszej…. spasuj…”

Gdy za nami przestrzeń wielka,
niech pieczęcie wiatr w niej kładzie.
A Ty, zadbaj, by sens kroków
niebanalny był w wyrazie.

Jak ogrodnik doświadczony,
przyłóż miód na żywe rany.
Wspieraj innych radą, słowem,
by spokoju czuli azyl.

To, co drugim dajesz z siebie,
nawet jeśli - dziś nie cenią,
to zapewniam, owoc wzrośnie,
choćby nawet ich jesienią..

autor

Maryla

Dodano: 2011-01-14 13:05:35

Ten wiersz przeczytano 1186 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie