Gwiazdy patrzą

Za oknem szara, ołowiana ponurość, warto przypomnieć cudowne, czerwcowe niebo.

Siądźcie przy ognisku w pogodny wieczór czerwcowy
na moment unosząc do góry swoje ziemskie głowy
patrzcie, jak metaliczną poświatą nocne niebo pała.

Zachwycone myśli jak statek kosmiczny do lotu gotowy
natychmiast uciekają w magiczny bezmiar księżycowy
zostawiając na ziemi oniemiałą skamielinę ciała.

Rozgwieżdżony firmament pejzażem baśniowym,
cichym, migotliwym, tajemnym, choć widok nienowy
odwieczną tęsknotę za pięknem budzi sceneria cała.

Plejada gwiazd w świetlistym zodiaku ażurowym
kusi, mruga, połyskuje srebrem cekinowym,
granat nieba tnie czasem spadająca gwiazda mała.

Od wieków hipnotyzują nieboskłony czerwcowe,
gdzie Król Wieczności feruje wyroki losowe,
ludzie to pyłki, kosmiczna mgławica nietrwała...

(celowo zastosowałam powtarzalne rymy aab aab)

autor

Biala dama

Napisany: 2008-06-14 Dodano: 2008-11-18 11:29:59

Ten wiersz przeczytano 1261 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie