Hiszpański luzak

Bo ja, gdy mam ciszę,
wiersz sobie napiszę -
w hałasie nie tworzy się mi.

Jeśli ktoś, tak na trąbie,
zabuczy koło mnie
lub głośniej upadnie tu liść,

to całkiem jest wtedy
mózg u mnie na kredyt,
przez myśl nie myśli rym iść.

Lecz kiedy zawita tu cisza,
klnę się ja niczym Zawisza,
wtedy jestem taki zdolny, niczem Hemar.

Znany bardzo bywam z błysku -
chociaż raczej po nazwisku,
zwą mnie ci, z którymi blisko: ups, Waldemar.

Bo to wina była ojca,
gdy mnie wyjął w nocy z kojca,
szept wydobył jęki tęsknot: "Valle del Mar".

O co w końcu tyle krzyku?
Ojciec student był z Meksyku,
taka tego, vel Don Diego, jego nać.

Zrobił tedy, co miał zrobić -
wuj mu kazał mordę obić,
lub ewentualnie prosił matkę brać.

Więc,...korzenie mam Hiszpana,
la gitarra jest od rana,
a poezja prosto sypie się na śnieg.

Ale wcale nie napiszę,
jeśli coś zaburzy ciszę -
choćbym nawet, proszę kogo, i się wściekł.

Ja tam wersy pisać muszę -
godzinami ich nie duszę,
kwadrans dla mnie to w pisaniu jest epoka.

Inni ślęczą trzy tygodnie,
by o fiołkach pisać modnie
i na koniec z nimi zrobić wejście smoka:


" Róży kwiat, od tylu lat,
czekam na ciebie miły,
zwiędły już moje siły
i srebrny każdy włos."


No a ja, jak to przeczytam,
to się zaraz siebie pytam,
czy ta cisza może była tam za duża?

Zalew taniej, mdłej liryki,
każe z nerwów brać zastrzyki.
Bo w poezji, proszę kogo, trza być luzak.

Bo w poezji, proszę kogo, trza być luzak.

Ole.

autor

Goldenretriver

Napisany: 2021-12-13 Dodano: 2021-12-13 11:41:00

Ten wiersz przeczytano 1236 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie