Idę

Idę. Dojrzewają śliwki -
początek końca lata.
Ugięły się gałęzie
pod słodkim ciężarem.
Zieloności na drzewach,
zmieniły wiosenną świeżość -
dojrzałe odcienie halek.

Idę. Tam zaorane pola. Kończy się
przerwa w przedszkolach. Jaskółki
obradują wieczorami na drutach.

Ja idę. Do moich buków. Zapatrzona w las
szukam cieni, odcieni, barw, blasków,
zapachów i brzasku.

Pisałam wiersz w tej drodze. Mówiłam go głośno,
ale pamięć ulotna. Wszystko się rozmyło.
Nie noszę kartki, pióra (jak prawdziwa poetka)
i ot, myśl - ta na Nobla - uleciała w nicość.

Tak więc idę i idę, a poezja w drodze
kreśli esy floresy i na jednej nodze
podskakuje przede mną. Za mną
fikołki wywija. Biega, od buka do buka
i śmieje się - jam niczyja.
Niczyja, niczyja.

Tu za dużo spójników!

I zwija się, zwija...
Jak w kłębuszek nitki, jak kot
do snu w kłębuszek.

A ja idę sobie. Po prostu sobie idę
i nic nie muszę. Nie muszę.

autor

cii_sza

Napisany: 2021-08-09 Dodano: 2021-08-09 22:15:59

Ten wiersz przeczytano 1505 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie