Ja, garstka prochu

- Nie pytam, lecz stwierdzam z mocnym poruszeniem,
że życie człowieka jest wielkim cierpieniem,
kiedy łut radosny, skieruje swe oczy
na kogo innego; a mnie znów zamroczy,
żal, niemoc i pustka w której istnieć przyjdzie.
Jak do bagna wszedłeś, już z niego nie wyjdziesz,
będziesz się w nim nurzał i dni swe przeklinał,
że jaki start w życiu, taki jego finał.

Najbardziej płacimy, za grzechy młodości,
każdy z nich na zawsze w naszym życiu gości
i zostawia ślady, których nie wymażesz;
czemu Boże, powiedz ludzi, aż tak karzesz,
że kroku nie można cofnąć niedobrego
i iść w stronę światła głębiej ukrytego.
Po cóż nam przysięgi nie dotrzymywane,
po cóż obietnice w emocjach dawane,
kiedyśmy ułomni i tylko dumamy,
że owej przysiędze stokroć podołamy.

Nie, to źle Ci wyszło, człowiek jest malutki,
a ponosi winę i ogromne skutki,
za to, że już dzieckiem musi podjąć bagaż,
którego nie zdzierży nawet mocny tragarz
i potem go dźwiga, w męczarniach i smutku,
bo jest wykonawco-powiernikiem skutku,
wszystkich swych pomyłek i niedogodności,
które drapią bardzo jego biedne kości.

Wina oraz kara....mam pytanie: - Za co,
czemu ludzie ciągle, za swą niemoc płacą,
czemu tylko jeden raz nam wybrać dane?!;
Twe kroki, też Panie nie są mi poznane,
lecz cóż Twoja wola, więc zamilknę w ciszy,
jedno wiem na pewno, że krzyk mój usłyszysz.

I nie karz mnie za tą maleńką przewinę,
że złoszczę się na to, że młodości winę,
ciągnę niby wózek, bez jednego koła.
Choć może i dobra w mym życiu to szkoła,
lecz jam tylko garstka prochu z ziemi wzięta
i dla mnie Twa Świętość wciąż jest niepojęta.

autor

szuflada

Napisany: 2018-01-14 Dodano: 2018-01-14 15:13:33

Ten wiersz przeczytano 810 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie