Jak kamień w bucie
Nic nie jest ekscytujące
Nudzi mnie życie bez ciebie
Nie ma uśmiechu
Radości
Nie znoszę płuc przez które żyje
Nienawidzę mózgu
Myśleć mi karze o tobie
Wydłubie swoje oczy bo ciągle wyglądają
ciebie
Jesteś kamieniem co uwiera mnie w bucie
A moja droga jest pustynią żwirową
Nigdy nie pozbędę się kamieni
W sercu i w butach
I tak w kółko ja je wyrzucam a one wpadają
na nowo
Chyba zacznę chodzić boso……
autor
PENTHAGRAM
Dodano: 2006-04-29 23:04:15
Ten wiersz przeczytano 1042 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.