Jaśminowe łzy

Zabielił się pięknie krzak w ogrodzie,
zapachniało śnieżnymi wiosennymi jaśminami.
Wspomnienia ożyły w jego blasku urodzie,
ukryte w drobnych płatkach cudnie białych.

Trzy gałązki do pokoju mojego przyniosłam,
włożyłam do posażnego - starego flakonu.
Z nimi każdej wiosny - dojrzewałam rosłam,
poczułam się w pieleszach rodzinnego domu.

Eteryczny zapach rozsiał swoje wonie,
myśli zapełniły się tamtymi wspomnieniami.
Do rodzinnego domu znanym szlakiem gonię,
tęsknota wypełniona jaśminowymi łzami.

Dlaczego życie zesmutniało i pobrzydło?
- wszystko sztuczne zimne szaro - betonowe.
Krasi jedynie je skansenowe ludowe malowidło,
tamtej urody świata słowem ogarnąć nie mogę.

Patrzę na bukiet bielusieńki - jest miło błogo,
czarujące kwiaty roznoszące wonny szalej.
Wiosną każdą - są niezapominajką jaśminową,
młodzieńcze lata co rok odchodzą; dalej dalej...

autor

Tenia

Napisany: 2015-06-17 Dodano: 2015-06-17 12:12:14

Ten wiersz przeczytano 1136 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Monolog Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie