Jawa

Drzewa skulone pod śnieżną czapą
A ja… nie czekam wcale na lato.
Wiosny nie pragnę, ani jesieni.
Ruch obiegowy tego nie zmieni.

Bo pory roku wciąż przemijają,
w bezdenną otchłań się zapadając
stają się zwykłym, chłodnym szacunkiem,
tłem swej przeszłości, jej wizerunkiem.

Więc są następstwem, rzekłbym pokłosiem,
lecz to pokłosie - to ja mam w nosie…
łącznie z powszechnym prawem ciążenia:
stałą, masami… Dość już ględzenia.

A one nagie, ciche, skulone,
stoją jak mary w zwiewność wpatrzone.
Podchodzą czasem pod okna - w nocy
i sterczą pniami, aż do północy.

By w chwilę potem, zniknąć gdzieś w mroku,
nie robiąc nawet choćby pół kroku.
Dziwne to dziwy rzec by się chciało,
ale uwierzcie… dziwy, to - mało.



excudit
lonsdaleit

00:00 Środa, 30 stycznia 2013 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2013-01-29 Dodano: 2013-01-30 00:00:25

Ten wiersz przeczytano 2088 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie