Jesienność
Niebo utkane błękitem
w obrazie barwy złocistej
refleksja szepcze na ucho
zjechał jesienny artysta
słońca świetliste promienie
z lubością całują przestrzeń
feerię kolorów w burgundzie
wiatr liści szelestem niesie
łzy brylantowe spływając
napoją spragnioną ziemię
zszarzałą i ogorzałą
szykując znów na wytchnienie
prawami natury zmienność
spięta łańcuchem pór roku
zaplanowana z precyzją
przez „Architekta” w obłokach
a jesień niczym kobieta
strojna w zmysłową dojrzałość
choć chimeryczna lecz piękna
nieobliczalna wspaniała
autor
Oksani
Dodano: 2017-09-05 17:08:17
Ten wiersz przeczytano 1970 razy
Oddanych głosów: 45
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (77)
jeszcze mamy lato lecz u mnie za oknem pada i zimno
serdeczności:)
To dopiero początki.