Jesienny morderca

Witam na powrót z delikatną jesienną chandrą za pazuchą.

Mrok dzień pożera, drzewa wciąż mokną,
liście na wietrze kolejne rundy
kręcą, a ja się lampiąc znów w okno
z wdziękiem morduję mikrosekundy.

Duszę minuty potem godzinom
rozbijam kości próżniactwa młotem.
Niech się nie ciągną i szybko miną
miast straszyć uszy głuchym bełkotem.

Dniom łby obcinam, czaszki się toczą
i tańcząc walca na ich mogile,
niezbyt radośnie, za to ochoczo
morduję czasu wolnego chwile.

Dłonie kwadransów juchą splamione,
się zaciskają na wiotkiej krtani,
by zabić wiersze nienarodzone,
niech się nie męczą w życia otchłani.

Zamiast je oddać do okna życia
i dać im tlenu czystego porcję,
ja nieustannie i bez ukrycia
tą poetycką robię aborcję.

Świat krzyczy jakby chciał mnie wyręczyć,
chociaż to raczej nie jest zabawne.
"Zabij je! Po co mają się męczyć!
Wszak one wszystkie niepełnosprawne!"

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2021-11-01 Dodano: 2021-11-01 13:54:36

Ten wiersz przeczytano 996 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie