Już czas
Poprawiony.
krajobraz wspomnień męczy pamięć
ciągle mnie parzy zdarzeń witraż
ze smutkiem siedzi w kącie dusza
i cicho pisze mój testament
nie mam zbyt wiele do rozdania
uśmiechy dawno mi pokradli
marzenia z brukiem się zderzyły
a czas okrutnik zabrał wiarę
komu cierpienie i samotność
kto zechce zabrać tych łez kilka
z dna mojej szafy worek złudzeń
i parę ciut koślawych wierszy
Dziękuję Eloise za słuszne uwagi:). Jesteś prawdziwą przyjaciółką:)
autor
Nula.Mychaan
Dodano: 2008-09-16 07:39:58
Ten wiersz przeczytano 1120 razy
Oddanych głosów: 31
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (21)
mam nadzieję, że kuferek dobrych rad się również
znajdzie, bo wiadomo że obdarowany może odrzucić
testament, gdy będzie miał same smutki.
Takie obrachunki ze sobą prowadzi wielu ludzi. Jednak
każdy człowiek ma swoje zalety, wartości, marzenia.
Więc świat nie jest talki zły, a poetki to szczególne
osoby. Zawsze do nich uśmiecha się słońce, nawet gdy w
oczach lśnią łzy. Piękny wiersz Nullo.
"Kto zechce zabrać tych łez kilka z dna mojej
szafy...i parę ciut koślawych wierszy" cyt.aut.Wiersz
sercem i melancholia napisany.Rozliczenie z samą
sobą?
Dziewięciozgłoskowiec,
nie jestes sama ,masz tu wielu przyjaciol i
wielbicieli ,ktorzy czytaja Twoje wiersze i wcale nie
takie "koslawe"......
na pewno wiele masz do dania od siebie np. ten piękny
wiersz Pozdrawiam
już czas-czyżby autorka pisała o śmierci?..przecież
nikt z nas nie ma wiele do rozdania, po nas
przynajmniej zostaną te koślawe wiersze, jak to
ujęłaś, więc jednak coś zostanie..