kategoria miłość

To jest Klara. Klara nigdy się nie malowała.
Już w siódmej klasie zachorowała na schizofrenię.
Klara wygląda jak staruszka. Uśmiecha się do mnie.
Mówi, że przypominam jej dziewczynkę z podstawówki,
z którą chłopcy zamykali się w sali, i która uciekała oknem.
Klara nie może o tym wiedzieć, kiedy uciekałam, Klara spędzała
czas w szpitalach. Myślę sobie, może to Klara jest Bogiem.

To jest Marek. Marek jest niewidomy.
Już jako chłopiec rozpoznawał rośliny i opowiadał,
że są największym cudem świata. Został ogrodnikiem.
Uśmiecha się do mnie. Uśmiecha się do Klary. Mówi jej,
że pachnie jak lewkonia długopłatkowa. Czuję ten zapach.
Rozchodzi się, z każdym ruchem Klary, po całej księgarni,
zaraz po tym, jak Klara dotknęła jego dłoni, na dzień dobry.

autor

joanbielsko

Dodano: 2009-11-14 17:02:50

Ten wiersz przeczytano 1130 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie