kiedy się zmieniam w małgorzatę

/popr./

twoja twarz przybiera wtedy dziwny wyraz -
szaleństwo zmieszane z sarnią łagodnością
i naiwność dziecka z mądrością niczyją -
tą, która przychodzi gdy dopływ chcą odciąć
tlenu i znajdujesz w ostatniej minucie
wybieg (flesz, błysk w oku) chytry plan, by uciec

tyle w tobie iskier – zapalasz się cały
kiedy pędzlem gładzisz bosko - grzeszne kształty,
białe, jędrne piersi dotykiem nabrzmiałe,
szlaczki z kruchych kości, miękki muślin, zdarty
z tego, co minęło lecz można odtworzyć
w pamięci, na płótnie. zostaniemy młodzi

i żywi w kolorach, kreskach, na portretach
(kiedyś, zamiast lustra, powieszę ten obraz)
lubię patrzeć kiedy, w sekundę, się zmieniasz
w silnego mężczyznę z zadziornego chłopca
i lubię smak farby roztarty na ustach
gdy mnie, jak gołębia, z rąk mistrza wypuszczasz

autor

zorianna

Napisany: 2009-03-22 Dodano: 2009-03-23 11:02:13

Ten wiersz przeczytano 943 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie