KWIATY DUSZY

Zajrzałam dzisiaj w lustro tęsknot schwytanych i poruszeń.
Bukiet kwiatów czarodziejską mową natury zanucił.
Tam oczy fiołkami błękitem radosne,zaklęte.
Wiatr zapachów wzlotów i barw z źródła promieni,
świat zabarwiły w magiczne tchnienia.

W duszy i w sercu pochmurnym rozbłysło tysiące,
zamkniętych roje błysków rozświetlonych.
Kwiaty, co w sennym puchu pąków zatrzymało piękno.
Oddały urodą wzbudzenie świetliste wschodzące.

Wiem,że peany ,co przyrodę ośmielają się opisywać,
zachwytu od których drgnie ziemia ,nie wzruszą pieśnią.
To tylko kleksy zaznaczone trywialnie palcem,ślepe muśnięcia,
gdy nie dasz mi wizji Poezjo, kolory są martwe.

To czułe trzepotanie tam w głębi widmo tkliwe.
Może odczytam chociaż w jednym człowieku i oddam.
Uczucie nie znające miary, kwiat egzotyczny nieznany.
Gorączkę serca, błękitny łyk źródlany wzruszeń.
Iskierkę, co energią miłości pobudzi serca do pasji.

I niech łukiem zaznaczy planetę i rozmnoży zdumienie,
że głęboko do zatracenia, jest krew co płynąć musi!
Drążąc cięcie w lodzie, wyzwoli pokłady ryte w przestrzeni.
Spadające uśmiechy kwiatów, w spragnionych burz fantazjach.
Wbrew chaosowi zła, stworzy współdźwięczność.

Z rozlanej rzeki skarbów, wysokie poziomy dążeń człowieka.

Łódź,05.12.2008 ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2008-12-05 05:25:58

Ten wiersz przeczytano 1612 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie