Łany

Szumią łany złociste.
Błyszczą pszeniczne kłosy.
Powietrze upałem mgliste.
Sterczą słomiane włosy.

Oddają ukłony skromnie.
Patrzą w kierunku nieba.
Stoją dumnie, niezłomnie.
Trafią do kromki chleba.

Młyny ziarno przemielą.
Wchłoną zebrany plon.
Mąka- życia potrzeba.
Zasiedli każdy dom.

Zostanie miedza samotna.
Zaorane ścierniska.
Przybędzie jesień słotna.
Zima, mroźna i śliska.

Popłynie życie radośnie.
Zatoczy ciekawe koło.
Pokłoni się pani wiośnie.
Oczaruje piękną odnową.

autor

Maria Magdalena Proskurowska Rubas

Napisany: 2014-08-07 Dodano: 2014-08-07 19:31:52

Ten wiersz przeczytano 1397 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie