LICHO ŚPI

nieco poetycka ekspertyza przyczyn zniszczenia pałacowego dachu

na starych strychach
w zabytkowych więźbach mości sobie legowisko

Sprytne to Licho.
Pod starą murłatą wydłubało sobie dziuplę, wygryzło cegły, wydrapało zaprawę i śpi, cały boży dzionek, jak ten suseł. A gdy zapada zmrok Licho wyrusza czynić swoją powinność...

Tup, tup, tup, deski trzeszczą, ciemno, choć oko wykol, Licho się skrada... Łuuuuup walnęło!!! o - ki diabeł podwalinę na drodze umieścił, wielką jak góra! Nnno - przysiadło Licho na podwalinie, nogami majta i myśli, co by tu zmajstrować? Ooo - wielka zardzewiała śruba, ooo - poluzujemy, jest! Uśmiechnęło się Licho do siebie i dalej dłubać pod belką i piaseczek wydłubywać. No, sporą dziurkę wydłubało - zadowolone z siebie a teraz wielkie ucho przykłada i słucha, słucha - są!!! pracują, miłe sercu liszemu spuszczelki podżerają, podżerają, podżerają - jest dobrze ...

No to Licho szczęśliwe w drogę idzie, idzie, idzie czynić powinność i nagle sruuu - gwiazdy zobaczyło!!! Entliczek, pentliczek, co to? czy to kleszcze? czy to miecze? czy może zastrzał? O, do licha - Licho oprzytomniało - zastrzał! Tego Licho nie daruje, precz z zastrzałami! podgryziem do ostatniej zdrowej drzazgi!

Tup, tup, tup, ruszyło Licho dalej, powinność swą czynić ... Co to? srebrny promyk spaceruje po krokwiach? Bezczelny ten księżyc, krokwie to własność Licha, tylko Licho może je kąsać i podgryzać, i po nich spacerować. Precz z krokwiami! ... przyłożyło Licho ucho i słucha - są!!! drążą korytarze i jedzą, jedzą... Niech tam księżyc spaceruje, tyle jego, już niedługo po krokwiach będzie – hi, hi, na mur! Zadowolone z siebie Licho jęzor księżycowi wywaliło i zaczęło się gramolić do góry, na płatew - tam Licho ma sporo roboty. Płatew nadgryzło do połowy a duża jest i opór stawia.

Lezie zadowolone, powinność swoją czynić, a tu plask, coś lepkiego, miękkiego, sznur dokoła liszej szyi owinęło i nuż dusić zaczyna. O żesz ty giń, przepadnij niecny krzyżaku. Przyduszone licho z matni pajęczej cudem się wywinęło i po nici fruuu, zwiało do góry, na samą jętkę.
Jętka to miejsce magiczne, pod niebem samym. Rozsiadło się Licho, znowu nogami majta i kombinuje – gwiazdy blisko, tylko dachówki okrakiem na drodze do szczęścia liszego stoją.
Wzięło się Licho w sobie zebrało i ruszyło przed siebie mrucząc - w łuskę? w koronkę?, łuskę? w koronkę?, łuskę? w koronkę? O czartowska noga – w łuskę. Zachwycone licho okiem zielonym łypnęło, nogami się zaparło i trrrach, pierwsza dachówka poszybowała. Teraz krew poczuło i poszłoooo, jak burza... o-o co to? gąsior? ja mu pokażę! drugiemu też!…

Świt blady zastał Licho przy rynnie, śpiewało i pracowicie zatykało odpływ cudnej urody listkami, złotymi i czerwonymi.

Gdy już skończyło czynić swoją powinność, zachwycone Licho wróciło pod starą murłatę i zasnęło snem kamiennym. Jesienny deszcz smętnie kapał na jętkę, na płatew, na słupki, na miecze, na kleszcze, na zastrzał i na podwaliny.

Licho cicho śpi.
Ale gdy zapadnie nocka licho tup, tup, tup, znowu wyruszy czynić swoją powinność … i będzie tak wyruszało aż to, co pod niebem ulegnie prawom grawitacji i znajdzie się w pokrzywach, gdzie już inne licho dokończy liszego dzieła…

podpatrzone w pracy... opowieść dla tych, co lubią zabytki, stare strychy, stare więźby dachowe ...

autor

Malina M*

Napisany: 2015-06-30 Dodano: 2015-03-30 15:10:49

Ten wiersz przeczytano 1880 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Ironiczny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie