Z marzeń do życia

Patrzę spokojnie jak gasną marzenia,
jeszcze się echem odzywają rzewnie,
wciąż je na drobne nie sposób rozmieniać,
pora wytrzeźwieć.

Różowe wizje i myśli w obłokach,
wciąż pomniejszały, to co się zdarzyło,
a sercu bokiem umykała płocha,
zwyczajna miłość.

Sława, majątek, szczuły pożądanie,
pycha się w sercu gnieździła jak straszak,
ciebie i siebie krzywdziłem kochanie,
próżno przepraszać.

Dziś, razem życia przemierzamy przestrzeń
i choć zmarszczkami poorane twarze,
kocham cię miła taką, jaką jesteś
i już nie marzę.

autor

karat

Napisany: 2013-09-03 Dodano: 2014-02-02 12:04:16

Ten wiersz przeczytano 2102 razy

Oddanych głosów: 53

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie