Masyw Śnieżnika

W Masywie Śnieżnika, najdzikszej krainie,
Twe serce zostanie, choć czas szybko minie.
Potężny jak Atlas, ciekawy, zawiły;
Te góry w mym sercu swe piętno wyryły.

W nie Śnieżnik najwyższy łysiną nas wzywa,
Gdyż las jego czapy nie zechciał przykrywać.
To mniejszy brat Śnieżki, we Wschodnich Sudetach,
Na siostrę spogląda po innych gór grzbietach.

Aż siedmiu odwłoków się zowie zwornikiem,
Rozrogi jak macki rozsyła swe dzikie.
Obszerne, kamienne, ramiona spłaszczone,
Erozją otchłani są skrzętnie dzielone.

Tu paszcze ich zboczy czyhają złowieszczo,
U stóp ich wstęgami potoki szeleszczą.
Morawy wód źródła, otulił swym ciałem,
Wędrowcom maluje pejzaże wspaniałe.

Trójmorski Wierch za to w Sudetach choć leży,
Wodami swoimi w szeroki świat bieży.
Wędruje po Łabie, Dunaju i Odrze,
Gdzie w końcu w trzech morzach przegląda się szczodrze.

Na Małym Śnieżniku, Goworka bliźniaku,
Swój żywot prowadzą kozice wśród krzaków,
A Czarna zaś Góra z beretem sosnowym,
Zachwyca widokiem przecudnej swej głowy.

Jaskinia Niedźwiedzia nas chętnie ugości;
Piękności królowa, mistrzyni długości.
Czy Wilczki Wodospad kaskadą, wód masą,
Co pieśni wygrywa wciąż górom i lasom.

A wszystkich nas w góry, na zboczach Iglicznej,
Zaprasza Najświętsza pokornie i ślicznie,
Więc pędźmy w Masywy Śnieżnickie czym prędzej,
Po takiej wyprawie nam wrażeń przybędzie.

autor

Skaut

Napisany: 2008-11-26 Dodano: 2008-11-27 00:01:42

Ten wiersz przeczytano 1523 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie