Melancholia podwórka

kumplom /i kumpelkom/ z dziecięcych lat

Pamiętam jak biegłem po schodach
a słońce tańczyło po szybie,
jak zdjęła mnie liści uroda,
plac zabaw, a tam "oko rybie".

W tym oku pływały gazety,
zapałki i różne różności -
te nasze dziecięce gadżety,
najświętszych lat wspaniałości.

Pamiętam też wszystkich chłopaków
/i kilka równiejszych dziewczyn/,
jak jedliśmy chleb przy trzepaku
/bo ciastka to były po pierwszym/.

Podwórko tętniło swym życiem,
po lekcjach tornistry na ławce -
i pierwsze całusy z zachwytem,
i bitwy, i "Przyjaźń na zawsze!"

Pamiętam jak mama wołała
z okna, że czas już do domu,
jak tatę na pomoc wzywała;
nie chciało się wracać nikomu.

Poszedłem tam cieszyć się chwilką,
podążyć pamięci obrazem -
gdzie wszystko zostało już tylko
dzieciństwa mojego cmentarzem.

autor

pulsar

Napisany: 2014-06-22 Dodano: 2014-06-22 19:50:38

Ten wiersz przeczytano 946 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie