Miasto Smutku

W kierunku miasta skąpanego w bytowej zapaści kroki nakierowuję,
Menarcholijny spacer, gdzie dusze toną niczym cienie w rozpadającym się firmamencie gwiazd.
Czas, strumyk krwi ulatujący z otwartej rany,
Podążam ulicami, gdzie echo pustki szeptem obejmuje krzywe latarnie jak zdarte kurki.

W tłumie oblicza, maski ukrywające nieobecność,
Pustka w sercu, jak studnia bez dna, gdzie zapomniane pragnienia skręcone są jak zdarte kurki pozbawione swojego punktu zaczepienia.
Dni, bezbarwne jak strzępy zgasłych snów,
A kroki moje, jak egzystencjalne pytania, tną brukowane aleje jak kurki pozbawione swej osi.

W oknach kamienic odbicie dusz, które zniknęły,
Menarcholijne echo, jak szepty filozoficznych dylematów w opuszczonym sanktuarium, gdzie kurki wiatrowe tracą swój rytm w martwej ciszy.
Ciemność miasta, gdzie myśli jak cienie bez celu wędrują,
Gdzie ulice są jak zagadkowe układanki, z których brak tej kluczowej części, jak kurki, co straciły swój rytm.

W moich oczach gwiazdy zgasły na zawsze,
Menarcholijne refleksje, strzały z wyblakłego łuku samotności, jak kurki, co porzuciły swe skrzydła w bezkresnej przestrzeni.
Spaceruję po labiryntach egzystencji,
W mieście, gdzie cienie pytań tańczą na granicy istnienia i niebytu, jak kurki w beznadziejnej przestrzeni czasu.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-11-21 Dodano: 2023-11-21 15:15:18

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie