Modlitwy (nie) codzienne

Ojcze mój, dziękuję za ten cud natury.
Niepozornych kiełków odcienie zieleni,
za zachody tkane kolorem purpury
i stuletnie piękno przydrożnych kamieni.

Różańca nie zmawiam, formułek nie klepię,
bo dla mnie modlitwa taka nie ma mocy.
Znajduję Cię Boże spoglądając w siebie
i we własnym sercu szukając tęsknoty.

Wiem, że czuwasz przy mnie, mimo że nie depczę
dróg do Twoich świątyń i kościelnej ławy.
Mimo, że pacierzy odmawiać dziś nie chcę,
ocierasz z mej twarzy lęki i obawy.

Tyś mi Panie w drzewach, w koron kołysaniu
owiniętych w barwy tęczowego szala.
Pajęczyny nici, strun leciutkim drżeniu
ptasich tonów harfy, płynących gdzieś z dala.

Ty dobrze wiesz Panie – nie umiem się modlić,
lecz klęczę u stóp Twych na leśnej polanie
i przyjmuję hostię z łez deszczowych kropli
wierząc w dobroć Twoją i win darowanie.

Chcę poczuć, w chłód wiatru zaklęty Twój dotyk,
gdy zapragniesz przyjąć mą duszę do siebie.
Rzucą niczym ziarno w ziemię moje prochy,
bym się odrodziła w Twoich kłosów chlebie.

autor

Sarna33

Napisany: 2013-03-08 Dodano: 2013-03-08 13:30:37

Ten wiersz przeczytano 1201 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie