Na mogile matki

Spójrz droga mamusiu kto przy grobie stoi,
w grób twój zapatrzeni głowy poschylane,
poznasz je na pewno, to są dzieci twoje,
przyszły w odwiedziny do mamy kochanej.

Białe chryzantemy łzami podlewają.
Gdy odeszłaś mamo byli bardzo mali.
Z tęsknoty za tobą często rozpaczają.
Stoją tutaj smutni, bo ciebie nie znali.

Dziś będą szczęśliwi, bo twój grób zobaczą,
przypomną swą matkę są bardzo stęsknieni.
Ze smutkiem i żalem nad twym grobem płaczą,
że ty biedna leżysz w tej głębokiej ziemi.

Wspominają matkę potem moc wydarzeń.
W tej doli sierocej często brakło chleba.
Chcieli mieć swą matkę, matkę swoich marzeń,
by przyszedł ratunek wprost od Boga z nieba.

Tak mijały lata. Od wiosny do wiosny.
Walka o przetrwanie, o kawałek chleba.
Spójrz na swoje dziatki jak szybko urosły.
Dzisiaj je podziwiasz z wysokiego nieba.

Żegnamy cię mamo, spoczywaj w pokoju,
ślemy ci modlitwę za twą duszę czystą.
Wiemy, że tam w niebie nie ma płaczu, znoju
tylko jasność wszędzie i piękno wieczyste.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2014-10-20 Dodano: 2014-10-21 14:31:06

Ten wiersz przeczytano 2516 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie