Niecodzienny gość 4

Patrz, ekran działa... a ? jak jest wyłączony – jako bateria, do ładowania, bo patrz...
odkładając go – widzisz? No! Widzę... patrz tu... nad ekranem, teraz zobaczyłem drugą
migającą kropeczkę. Wygaszony – ładuje i jeszcze trzeba pomyśleć ? Nad pojemnością
tyle pamięci, w tak maleńkich gabarytach.
Wziąłem jeszcze raz go w rękę. Patrz ! Pokazałem Adamowi jak szybko rozbłyska światłem
i to jakim mocnym, mógłby zastąpić latarkę.
Karol, ja powiem , że to trzeba gdzieś zgłosić, co ty na to?
A ...może spróbuj to otworzyć? Powiedziałem, troszkę z obawą.
Adam wziął śrubokręt i dotknął... telewizorek buchnął płomieniem...Adam odrzucił
go na podłogę... patrzyliśmy jak się pali, jak cielaki? Doskoczyłem , ale co ?
Nic nie mogłem zrobić, po paru sekundach było po wszystkim...
kupeczka popiołku jak z papierosa, na wykładzinie.
Spojrzeliśmy na siebie i … tylko rozdziawione gęby, dobrze że nas nikt nie widzi
bo naprawdę wyglądało to komicznie... gdyby nie powaga sytuacji.
Adam klęknął obok miejsca, gdzie leżał popiół... dmuchnął... patrz powiedział
wykładzina w miejscu gdzie się palił, nie miała najmniejszego znaku zniszczenia.
Teraz widzisz... powiedział Adam, żadnego dowodu na istnienie czegoś? Cdn.

autor

karl

Napisany: 2013-05-20 Dodano: 2013-04-20 10:18:24

Ten wiersz przeczytano 2031 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie