Oddaj.

Nie bój się oddać swojej Miłości, Tej której już nie przytulisz nie obejmiesz. Może ktoś potrzebuje bardziej, jej tętniącego serca?

On siedział na skrzypiącym - Bujanym fotelu.
Pomyślał - I może lepiej?.
Teraz lekko Jej tak...
Choć tylko 21 gramów mniej.
Ciało już nie ma znaczenia...
2 m 10 cm w ziemię, lub spalone w proch.
- Dusza uwolniona!

Kołysząc się w przód i w tył.
Wpatrywał się w sufit - Szukał;
- Może akurat dostrzegę , jakiś obłok, mgiełkę...Mgnienie?
- Nie zdążyłem bajki do końca opowiedzieć,
chociaż morał usłysz , proszę!
- Tyle zabaw ominęło Mnie i Ciebie...
- Czekam na znak - Czy dobrze Ci tam w Niebie?

Stary fotel jęczał żałośnie,
bo On nie miał już łez by płakać;
- Nie było serca Innego dla Ciebie,
nie chcieli oddać nie swoich,
choć im samym niepotrzebne...
Nie chcieli dać zgody na życie!

autor

Miłosz

Napisany: 2020-07-08 Dodano: 2020-07-08 21:12:06

Ten wiersz przeczytano 1654 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie