On mówi

On mówi do mnie księżycem i świerszczem,
obłokiem i chłodnym, wieczornym powietrzem,
mruganiem gwiazd o północy. I mówi ciszą.
Szczęśliwi wyraźnie Jego mowę słyszą...

On mówi do mnie przydrożną brzozą,
stukaniem kół pociągu, co mgły poranne budzi,
poczuciem bezpieczeństwa tam, gdzie wieje grozą,
poczuciem braterstwa wśród tysięcy ludzi.

On mówi do mnie cudzą żarliwością,
co zimną ziemię ogrzewa własnym ciałem,
i z podziwu godną, spokojną wytrwałością
czeka na cud Słowa, co ciałem się stało.

On mówi do mnie językiem serca,
który - do wszystkich steranych serc - kluczem.
I one… zapomną o swej poniewierce,
kiedyś... kiedy rozumieć się Go nauczą.

Bo choć mówi bez przerwy, wie o tym niewielu -
spraw tysiącem zaprzątnięta każda mądra głowa.
Lecz ci, co na gwar głusi, zdążają do celu,
stać będą – mimo mroku - w blasku Jego Słowa.

autor

annael

Dodano: 2007-10-13 00:35:40

Ten wiersz przeczytano 1587 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie