On i ona, czyli liryczna rozmowa

jakie to szczęście/bez przesady/,
że u mnie już nie działają gonady;
popatrzeć na młode dupencje,owszem mogę
ale własnej ruszyć - nie daję rady..

To się nazywa miłość-jaką uwieczniłaś w dialogu
pary,bo miłość to trzeba pielęgnować,podlewać jak
kwiat zasilać wodą a miłość pięknymi słowami i czynami
wobec tej drugiej osoby którą kochamy.Pozdrawiam i
b.mi się podoba.

cały ja...mało mi oczy nie wskoczą z orbit, jak patrzę
na te kuso odziane....och, niech się skończy już to
lato bo stracę wzrok!

Ale fajny wiersz:) Taka rozmowa, jakich mnóstwo się
zdarza.
A Czy pamiętasz co nasz kolega kiedyś Ci mówił?:))
Że masz pisać wiersze, bo potrafisz:)

Tak się od słowa, do słowa,
zawiązała rozmowa!
Pozdrawiam!

Ja też tak myślałem tylko na odwrót. I o takiej, jeśli
się ją da ująć w dłonie to już za żadne skarby świata
nie wypuścić.

Ale ja myślałam o męskiej, ciepłej i czule obejmującej
dłoń :-)

No tak, może być przecież od parasola ;-)))

Zależy jaka to rączka, bo rączka rączce nierówna.

troilus, dotknąłeś sedna. Miłość wymaga celebrowania,
aby nie spowszedniała, nie ochłódła i mogła trwać w
tych splecionych dłoniach.
:-)
Ja też lubię chodzić za rączkę :-)

Można by i w drugą stronę - bo wcześniej ,ze słońce
niezdrowe....:)

Dawno, dawno temu, jeszcze jako student, na Plantach
widziałem taką parę. Nic nie mówili ale trzymali się
za ręce. Razem musiała ta para mieć ze 150 lat. Ale
ręce miała splecione nie po to by się wspierać. Byli
zwyczajnie zakochani.

WA, masz rację, podsłuchałam, że tak powiem, ideę
wiersza, czyli romantyczne zachwyty i realistyczne
narzekania, a komplement dla żony dodałam, żeby
pokazać ich miłość, bo dała się wyczuć we wzajemnej
tolerancji :-)

Osobiście, nie wierzę ,w autentyczny przekaz ,
podsłuchanej rozmowy. Gites!
Kilka rozmów, też nie bardzo.

też się uśmiechnęłam. Można? Można męża udobruchać.