A one wracają. Proza.

Jednak go straciła, skończyło się…
Świadomość, że nigdy więcej nie obudzi się
w jego ciepłych, kochających ramionach, jest
jak rana, która nie chce się zagoić. Patrzyła
niewidzącym wzrokiem w swoją pustą przyszłość.
Wróciły wspomnienia, by odbyć podróż w
krainę przeszłości…
Za oknem pojawiły się na niebie pierwsze,
blade oznaki świtu. Blask wyłaniający
się z nad morza, przebijał się przez wąski przesmyk
strumieniem światła. Małe fale rozbijały
się ze szlochem o skały. Zabłąkana bryza
marszczyła powierzchnię wody rysując
lazurowe smugi. W stronę lądu szybowała
mewa połyskując srebrzyście, gdy jej pióra
odbijały blask słońca. Łodzie stojące przy
brzegu kołysały się jak ptaki na roziskrzonej
tafli wody. Maszty statków przy każdej fali
robiły ukłon w stronę lądu. Poddała się
czarowi tego piękna, liczyło się tylko to,
że jest z nim. Popłynęli do linii horyzontu,
brzeg stał się tylko cieniem. W dole głębiny
krystalicznego morza. Wokół nóg śmigały
malutkie rybki, w górze było czyste, błękitne
niebo. Woda była jak chłodny jedwab,
unosili się na niej wypychani do góry
gładkimi jak szkło małymi falami. Nie
istniało nic na świecie, oprócz ich dwojga.
Zanurzali się w falach jak dwie foki, a potem
wyskakiwali na powierzchnię i leniwie
płynęli do brzegu. Słońce zachodziło za
horyzontem rozpalając wodę falistą
czerwienią…
Ból ciąży jak ołów, ściągając wspomnieniami
w otchłań smutku i tęsknoty.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-03-08 Dodano: 2011-03-09 09:49:17

Ten wiersz przeczytano 925 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie