Opowieść wilka

proza

Czy wy wiecie, co to znaczy być wilkiem w zoo? Zamiast całego lasu mieć dla siebie i rodziny tylko wybieg 20 na 40 metrów? I żadnej prywatności. Być ciągle obserwowanym przez tysiące oczu? We wszystkim zależnym? Nadzorcy mają prawo zabrać ci dzieci, żeby wysłać je do innego ogrodu zoologicznego. Albo dokwaterować do twojego wybiegu jakiegoś obcego wilka. W zoo nie jesteś już wolnym wilkiem. Jesteś eksponatem. Dlatego tak ważne jest przechowanie wilczej spuścizny. Uczenie jej dzieci urodzonych już w niewoli. Przypominanie, że jesteśmy królami lasu. I czekanie na okazję...
W końcu nasze codzienne modły zostały wysłuchane. Tego dnia zoo było zamknięte. Pracownicy przygotowywali je do nadchodzącej zimy. Zwierzęta tropikalne przenoszono do budynków. Tym, co zostawały na wybiegach gacono zagrody. No i jakiś robotnik nie domknął wejścia na nasz wybieg....
Zauważyliśmy to od razu. Ale udawaliśmy, że wszystko jest jak zwylke. Gdybyśmy natychmiast uciekli, zaraz osaczono by nas i zagnano z powrotem. Z biciem serca czekaliśmy na noc. Wreszcie nadeszła. Ciemna, bo na nasze szczęście chmury zasłaniały księżyc i gwiazdy. Zoo było ogrodzone. Ale był to płot dla ludzi, żeby nie wchodzili bez biletu. Bez przeszkód można było wyjść do lasu pod tym płotem maszerując po dnie płytkiego strumienia. W wodzie nie było siatki.
Co za radość znaleźć się w lesie po latach niewoli! Otacza cię tysiąc zapachów. Każda ścieżka jest twoja! Tylko niestety las w pobliżu wielkiego miasta został zepsuty przez człowieka. Dochodzą tu hałasy i światła. Włóczą się ludzie. Nic dziwnego, że większość zwierząt uciekła dalej, w głąb lasu. Przez pierwsze trzy dni było nam bardzo ciężko. A ten trzeci dzień był najgorszy. Upolowaliśmy tylko jednego małego pieska. Cóż to jest na piątkę głodnych wilków? I właśnie wtedy nasze dzieci się zbuntowały. Powiedziały, że już dalej nie idą, że chcą wracać do zoo. Że wspaniale jest biegać po lesie, ale brakuje im tu dozorców, którzy codziennie o ósmej rano przynosili posiłek. I wróciły. Zostaliśmy we dwójkę.
Słyszałem kiedyś od jakiegoś mądrego, starego wilka, że niewola paczy charaktery. Ale nie sądziłem, żeby aż tak...

autor

jastrz

Napisany: 2023-09-13 Dodano: 2023-09-14 00:04:23

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie