Opowieści z mojego ogrodu…

W majową niedzielę, rankiem mimo chłodu
wyszedłem na spacer do mego ogrodu,
słonko wcześnie wstało, teraz dziarsko kroczy
światłem swym przyrodzie otwierając oczy.

Patrzę na jabłonie w srebro wystrojone,
które tworzą jedną kwiecistą koronę,
z pogardą i pychą na gruszę zerkają,
gdzie kruche konary kwiaty z rzadka mają.

Lecz wielki skarb tuli w dziupli pnia swojego,
chroniąc szpaka z żoną w niej mieszkającego,
po godach marcowych jajka już złożone
w gniazdku, które pierzem było wymoszczone.

Będąc przy nadziei z dziupli się nie rusza,
jej stanem przejęta też jest stara grusza
i by ptaki miały należytą ciszę,
przez dzień cały liściem ledwie co kołysze.

Chcąc uchwycić piórem majestat tej chwili,
usiadłem na trawie i pośród motyli
wsłuchany w opowieść przez gruszę szeptaną,
przelałem na papier tę rzecz niesłychaną…

autor

M.N.

Napisany: 2018-05-22 Dodano: 2018-05-22 07:08:42

Ten wiersz przeczytano 1115 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie