Poezja mroku
Znów przestało świecić słońce
Takie piękne, jasne i gorące
Nade mną zbierają się czarne chmury
Czuję że ten świat znowu staje się
ponury
Samotność i pustka od dawna mi doskwiera
Czuję, że moja chora dusza powoli umiera
Bo wciąż jestem w głębokiej depresji
I już chyba nie wyjdę z tej dziwnej
opresji
Całe moje życie miało być zupełnie inne
Lecz marzenia są ulotne jak myśli
niewinne
A może po prostu nie pasuję do dzisiejszego
świata
Gdzie człowiek człowiekowi wilkiem a brat
bije brata...
autor
szaman dusz
Dodano: 2021-08-22 12:01:24
Ten wiersz przeczytano 866 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
"Jedni się rodzą za późno,a inni za wcześnie.
To wielka umiejętność urodzić się współcześnie." -
Sztaudynger
Keep smiling.
bardzo smutne...
pozdrawiam z podobaniem dla refleksji
:)
Być człowiekiem dla człowieka.
Tylko tyle i aż.
Ale niestety- cóż.
A u nas mówią, że wilk wilkowi człowiekiem jest.
Pozdrowienia.
Nigdy nie jest tak źle, aby nie mogło być
gorzej...pozdrawiam :)
Jest dzisiaj smutno ale jutro może być mniej smutno.
Pozdrawiam.
Bardzo smutno. Samotność nie zawsze taka jest ale wiem
co ma na myśli peel. Ładny wiersz, czuję go.
Pozdrawiam serdecznie :)
dzisiaj mam szansę cieszyć się samotnością (wnuki z
rodzicami wyjechały...)