Polecenie od szefa

Karol dostał dziwny telefon. Stanowczy głos przekazał mu następującą wiadomość:
- Polecenie od szefa. Na jutro napisz felieton o rosnącej liczbie wypadków samochodowych w naszym mieście - powiedział ktoś i wyłączył się.
W ogromnej redakcji „Przekroju“ była duża rotacja pracowników. Nie wszyscy wytrzymywali szybkie tempo pracy. Karol ślęczał więc prawie do rana nad artykułem. I jakież było jego zdumienie, gdy redaktor naczelny go wyśmiał:
- Sądzi pan, że nie pamiętam swoich poleceń? Co to za zagrywka pod tytułem „Sam szef kazał“?
- Takie polecenie dostałem wczoraj przez telefon.
- A kto dzwonił?
- Nie wiem, ale to był taki ton głosu - głosu dorosłego mężczyzny, że uwierzyłem.
- To jakiś głupi kawał. Ja nie zamawiałem żadnych materiałow przez telefon. Takie polecenia wydaję wyłącznie osobiście - zakończył rozmowę szef.
Następnego dnia Karol usłyszał ten sam głos:
- Jutro jeden z was umrze - wysyczał ktoś i rozłączył się.
To znowu ten sam żartowniś, co wczoraj - zirytował się Karol. Jak to się powtórzy, idę na policję - obiecał sobie solennie. Podenerwowanie nie opuszczało go jednak przez dobre kilka godzin.
Kolejnego dnia w redakcji zawrzało. Zmarł Zygmunt. Jeszcze wczoraj nic na to nie wskazywało. Karol był pewien, że to przypadek. Zygmuntowi podobno pękł tętniak, a przecież nikt tego nie mógł przewidzieć. Także osobnik, którego trzymały się te głupie żarty.
Zajęty zbiórką pieniędzy od kolegów i załatwianiem wieńca, Karol nie miał czasu na telefon do znajomego policjanta. Zresztą, co by to dało? Dzwoniący, pewnie jakiś gówniany nastolatek, na pewno by się z tego wymigał.
Gdy rano zabrzmiał fragment piosenki „Jaki piękny jest świat" czyli dzwonek jego komórki, Karol na chwilę zamarł w bezruchu, jednak po zastanowieniu się, odebrał. Numer był nieznany, lecz nie mógł sobie pozwolić na zignorowanie tego telefonu. W końcu odbieranie informacji od nieznanych osób, to także element jego pracy.
Dzwoniąca kobieta wyszeptała:
- Dziś Twój dzień.
Mężczyzna nadstawił uszu w nadziei na jakiś nowy temat. Zdębiał, kiedy rozległo się stanowcze:
- Umrzesz za pięć minut!
Karol zdawał sobie sprawę, że znajdując sie we własnym domu nie ma powodów do obaw. Ale wyobraził sobie, jak podczas jazdy do pracy ulubioną Hondą ginie w wypadku samochodowym. Przed oczami stanęła mu jego własna, wykrzywiona paroksyzmem bólu twarz.
Nagle poczuł nieznośny ucisk w klatce piersiowej, a potem zaraz mdłości.
- Kasiu! - zawolał do żony, która robiła sobie makijaż w łazience. - Źle się czuję - dokończył słabym głosem i runął na podłogę.
Karetka nadjechała szybko, jednak lekarz stwierdził zgon.
- Prawdopodobnie atak serca - orzekł.
Tymczasem dwóch chłopaków i nieco od nich młodsza dziewczyna z drugiej klasy liceum świetnie się bawili.
- Dajmy już spokój - odezwał się trzeci nastolatek.
- Dobra, ale mam pomysł na zakończenie - odezwała się dziewczyna i chłopcy oddali jej inicjatywę.
- Czy to ZOO? - usłyszała żona Karola.
Nie - odpowiedziała ochrypłym od płaczu głosem.
- To co za małpa ze mną rozmawia? - dziewczyna wprost pękała ze śmiechu. Koledzy jej zawtórowali.
Tylko ten trzeci chłopak skrzywił się:
- Dziecinada, to przecież taki stary dowcip. Na pewno go już znali.

autor

szadunka

Napisany: 2023-10-11 Dodano: 2023-10-11 04:24:18

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie