pomniki
Ci co historię zmieniają przeszłą by własne zasługi chwalić - umierają najczęściej w zapomnieniu.
Mówią - kiepskiej tanecznicy
przeszkadza rąbek spódnicy.
Kim byli ludzie co w walce
swe życie oddali sprawie?
Pędzeni siłą rozkazu,
ginęli za Polaków.
Dziś naród Polski, w podzięce
ślad po nich zaciera z wdziękiem.
Niczym męczeństwo żołnierzy.
Intencje wodzów się mierzy.
Niczym płacz matek - nadzieja.
Pomniki Polska rozbiera.
Są różne rachunki krzywdy,
spory co z pomówień wyszły.
Lecz komu pamięć przeszkadza
o tych złych i dobrych latach?
Nowogard K.P.
autor
stary
Dodano: 2016-05-09 18:08:37
Ten wiersz przeczytano 1855 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (16)
Ładnie