O przedziwnym strychu

Wiem dlaczego teraz na pamięć przychodzi,
(wtedy mało ważne) zdarzenie sprzed laty,
jak się z moją babcią obszedł pewien złodziej,
grabiąc to, w co człowiek z natury bogaty.

Na niezwykłym strychu, gdzie mieszkały duchy,
rodzinne nieszczęścia z babci opowieści,
stały stare szafy, a z nich stukot głuchy
i szept się rozchodził, albo płacz niewieści.

Nie wiem czemu babcia w euforii cała,
mówiła, choć zobacz strojne suknie w kufrze.
Mnóstwo lat czekały, aż będę znikała.
Nic się nie poradzi, jak się złodziej uprze…

Od jakiegoś czasu okrada mnie z ciała.
O zobacz, sukienka, miałam lat czternaście.
Odę do młodości w niej deklamowałam,
znów leży jak ulał, ech złodziejski czasie,

zostawisz mi tyle, ile dzieckiem miałam.
Kiedy już zapomnę imienia i domu,
przyjdź tu wnuczko czasem, powiesz mi kim byłam,
jeśli dalej będę stawać się znikomą.

Bo życie to ciało, rozum, myśl i siła,
i lepiej nie pytać co dalej…

autor

julka56

Dodano: 2010-11-16 01:11:59

Ten wiersz przeczytano 768 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie