Psotne wiaterki

Dokuczliwe są wiaterki,
choć nie widać. Kłopot wielki.
Czy to jesień, czy to zima,
psota tylko ich się trzyma.

Gdy w konarach się bawiły,
drzewa liście pogubiły.
Strachy stoją poszarpane,
bo w nie duły dziś nad ranem.

Z deszczem jak się wygłupiały,
parasolki połamały.
Czy to mały, czy to duży,
wszystkich pchają do kałuży

Są niegrzeczne, przyznać muszę,
bo zabrały kapelusze.
O oddaniu, nie ma mowy,
co niektórym zmokły głowy.

Kiedy lecą tuż nad łąką,
pajęczyny rwą pająkom.
Plączą grzywy karym koniom,
gdy nicponie w berka gonią.

Gwiżdżą, wyją dla postrachu,
to dachówkę zerwą z dachu,
na chodniku kosz przewrócą,
łobuziaki się nie nudzą.

Suchych liści w sień nawieją
- gdy sprzątamy to się śmieją.
To przygonią czarne chmury,
no i dzionek jest ponury.

A gdy przyjdzie biała zima,
ciężko z nimi jest wytrzymać.
Na wskroś mrozem chuchną w ciuszki,
marzną uszka, marzną nóżki.

Sypią śniegiem prosto w oczy,
to lawiną zejdą z zboczy.
Nadmuchają śniegu w progi,
albo zaspą grodzą drogi.

Ale, kto nie kocha drani,
wiosną, latem pod żaglami?
Gdy słoneczko mocno praży.
czy o wietrze to nie marzysz?

dzięki poprawiłam

autor

kilcik

Napisany: 2010-11-20 Dodano: 2010-11-21 00:32:30

Ten wiersz przeczytano 2484 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie