Puzzle tamtych dni

Otulona ciszą wieczornej mgły.
Poskładać próbuję puzzle tamtych dni.
Kawałek po kawałku dobieram dziś kształty.
Zarys myśli, marzeń.
Gdzieś w oddali żarty.
Śmieją się jej oczy
patrzą na mnie srogo.
Nie mogę przepłynąć
przez rzekę szeroką.
Już Cię nie dogonię
za daleko jesteś.
Zbyt wiele lat za nami
to nie Twoja przestrzeń.
Ułożyłeś życie
dodając scenariusz.
Nie ma mnie, nie będzie.
Nikt nie chce tych slajdów.
Dzieci nieświadome
Twoje nie moje.
Patrzą gdzieś w oddali.
Nie mogę znieść żalu
lęku i odchłani.
Patrzę córce w oczy.
Skarbie mój najdroższy
jesteś dla mnie wszystkim
Bogiem miłości.
Dopełnieniem on, jego dotyk, zapach.
W marzeniach,zamieszkał
budząc rano skrycie.
Nikt się nie domyśli
nikt mnie nie usłyszy.
Tkwić tak będę dopóki
kiedyś za zakrętem
gdzieś przypadkiem
zobaczę jego piękne serce.
Może kiedyś Ci opowiem
że był taki ktoś.
Nie mogłam mieć jego, ale Ciebie mam.
Mimo, że rysy twarzy nie jego masz.
Usłyszysz historię miłości prawdziwej.
Nie dziw się proszę.
Ja już się nie dziwię.
Pójdziemy we troje aleją miłości.
Nie będzie już żalu
nie będzie już złości.

znowu daliście mi wiarę. Piszę, bo dzięki temu mogę być jeszcze chociaż trochę sobą.

autor

TROCINKA

Napisany: 2022-01-31 Dodano: 2022-01-31 22:27:42

Ten wiersz przeczytano 851 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie